Hoe je wél de juiste toon en technieken vindt om kinderen en jongeren na een groot verlies verder te helpen
Als psychosociaal hulpverlener heb je geleerd hoe een kind zich ontwikkelt, wat dit betekent voor de manieren van communiceren, welke hulpmiddelen je kan aanreiken en hoe je hen zelf de vaardigheden kunt leren om met problemen om te gaan. Keer op keer blijkt dat, bij een verlies, dit niet genoeg is.
Kinderen en jongeren kunnen soms een enorm verdriet voelen, én tonen, maar het volgende moment doorgaan alsof er niets is gebeurd. Zowel ouders als kinderen willen elkaar beschermen, waardoor het verlies kan worden weggestopt en de pijn op vervormde, niet herkenbare, manieren naar buiten komt. Deze overlevingsmechanismes veranderen en vertroebelen de jouw bekende hulpsignalen. Als alles goed lijkt te gaan, gaat het dan ook echt goed? Wanneer geef je de ruimte om hen in hun eigen ritme te laten rouwen, en wanneer laat je ze juist de pijn van het verlies opzoeken?
Kinderen en jongeren begeleiden bij verlies is een delicate zaak, en het is niet vreemd dat jij als specialist toch twijfelt of je het wel goed doet.